Crise de refuxiados: o medo como compañeiro de viaxe

"Aquí" é o centro de rexistro de refuxiados en Presevo, Serbia, un lugar ao que acaba de chegar desde Macedonia, e onde só espera estar unhas horas, as que tarden ela e a súa familia en rexistrarse antes de seguir o seu camiño cara a Croacia e, se teñen sorte, poder chegar ao destino que soña para ela e o seu bebé: Bélxica. 

 

E eu, taménembarazada, míroa e entendo o seu medo para ter ao seu fillo nun lugar descoñecido, lonxe de casa, rodeada de estraños e sen saber que roupa vai poñerlle ou se poderá darlle o peito. Pero Nura, siria de 24 anos, ten medos que son inimaxinables para alguén que non viviu nun país en guerra. Non quere ir ao hospital por se a devolven a Siria, de onde saíu fuxindo da violencia. 

A nai de Ali, un neno dun ano, tamén ten medo. É afgá e acaba de chegar de Macedonia. Coñézoa nun lugar que chaman "terra de ninguén". Un camiño que centos de familias percorren sen saber se queda pouco ou moito para chegar aPresevo. Ali e a súa nai non están sós, viaxan co pai e con outros dous fillos, de 4 e 6 anos. A familia carga a pouca equipaxe que leva, como case todos osrefuxiados. Ali fai o camiño en brazos da súa nai, que pese ao temor polo futuro que espera aos seus fillos, sorrime amistosamente cando lle pido permiso para facerlle unha foto.

 

Nesa terra de ninguén me cruzo con centos de persoas que nos saúdan e cóntannos as súas historias. Cada un ten a súa, pero todas comparten elementos comúns:bombardeos, violencia, morte. Medo.

 

Teñen medo do que viviron. Medo de que lles reteñan nunha fronteira e devólvanlles ao seu país. Medo polos familiares e amigos que quedaron nos seus países de orixe. Ás veces, pídennos que non lles fagamos fotos porque teñen medo a saír nas redes sociais e que alguén lles busque para levarlles de volta a Sirya, aAfganistán ou a Iraq.

UNICEF trata de paliar este medo cos espazos amigos da infancia instalados noscentros de rexistro para refuxiados. Alí os nenos volven selo, aínda que sexa durante un intre, e oscantos, os berros e osxogos devólvenlles a un mundo sen violencia e sen medo.

 

Nura, Ali, as súas familias, os refuxiados que percorren a terra de ninguén e que pasan unhas horas en Presevo, comparten o mesmo sentimento: un  medo que, en cada país que atravesan, vaise convertendo na esperanza de atopar un futuro mellor.