Enrique Sánchez: o azul, a verdadeira cor da esperanza

Esta mañá, unha mañá máis de tantas, estaba a almorzar cos meus fillos diante do televisor. Pero nin sequera estáballe prestando atención á pantalla porque non tiña ganas de ver nese momento debuxos animados.

 

Bo, por iso e porque, ou me centraba en que os meus fillos tomásense o seu almorzo rápido ou ía ter que pensar de novo noutra escusa cando chegasen tarde ao colexio co seu papá.

E de súpeto, unha pregunta dun deles chamoume a atención. "Papá, quen é ese home de azul que está a axudar a todos?" Miro ao televisor esperando atopar algún personaxe infantil e descubro, ante min sorpresa, que na pantalla está un informativo falando dunha crise humanitaria na que sae unha persoa coas cores branco e cyan de UNICEF.

 

Está rodeado de moitísimas persoas que buscan nel a resposta aos medos que os seus rostros reflicten. E con todo, na súa cara aparece un sorriso tranquilizadora e amigable. Non só está a repartir algo (que non chego a ver), está a lles dar a todos os que lle rodean seguridade, tenrura e sobre todo....esperanza.

 

E síntome orgulloso e emocionado de ser parte desa mensaxe, desa acción. Porque, aínda que non estea alí, aínda que nos separen miles de quilómetros, sinto que estou a lle apoiar e dándolle o meu apoio. Porque é fácil e cómodo pensar canto poderiamos axudar se estivésemos alí. Pero claro, como non estamos? que lle imos a facer? Apagamos o televisor e ao noso día a día. POIS NON!

 

Podemos estar alí, podemos repartir tamén sorrisos eaxuda, podemos cambiar a triste e crúa realidade de millóns de persoas que sofren en diversos recunchos do planeta, podemos dicir que a nosa vontade de axudar alcanzará a miles de persoas que nin sequera chegaremos a coñecer.. ..podemos vestir as cores de UNICEF en todo o mundo e sen saír da nosa casa.

 

Porque iso é o que facemos cando mandamos un SMS ou nos facemossocios de UNICEF. Tan sinxelo como iso. Estamos a axudar a quen nos necesita.

 

Este ano tiven a oportunidade deviaxar a Camerún con UNICEF para comprobar, en primeira persoa, como toda a solidariedade de vostedes chega ao seu destino. E créanme, non só chega ao completo, senón que se enriquece pola forma de ser e a profesionalidade de todos os que vestían a cor de UNICEF. Estaban orgullosos e crían no seu labor.

 

É máis, cando estás alí comprendes que poderías ser útil se te quedas naquel país e botas unha man no que sexa. Danche ganas de botar raíces e achegar o teu granito de area para mellorar o mundo. Pero tamén comprendes que podes ser moi útil aquí, en España. Que conpequenos xestos como un SMS estása cambiar e mellorando a vida dos seres máis fráxiles e vulnerables deste planeta: osnenos.

 

Son moitos a quen lles chega a axuda de diversas formas (vacinas, alimentación, auga potable, educación...), pero aínda son máis a quen non lles chega e quen viven unha infancia sen o máis bonito que ten un neno: o seu sorriso.

 

Esteamos onde esteamos, é o nosodeber moral loitar porque todos os nenos deste planeta teñan diante deles a palabra:Futuro. E, queridos amigos, vostedes teñen a oportunidade de facelo e UNICEF é o camiño.

 

Xa deixei aos meus fillos no colexio. Chegaron á súa hora. É un día máis. Pero algo cambiou... Acabo de entender que o verde non é a cor da esperanza. Para millóns de nenos e as súas familias no mundo, a cor azul de UNICEF é a verdadeira cor da Esperanza.