“Chámannos as enfermeiras do ébola. Ninguén quere achegarse a nós"
Por Jo Dunlop, consultor de UNICEF en Serra Leoa
A Unidade contra o Ébola do hospital do distrito de Kenema converteuse no que podería denominarse a "zona cero" do brote de ébola en Serra Leoa.
No hospital, que está cheo ata a súa
capacidade, hai 45 pacientes con ébola, e é probable que se ocupen máis
camas antes de que empecen a baleirarse. Tal e como dixo un
funcionario sanitario: Non podemos deixar saír a ninguén, aquí é
onde un vén se ten síntomas de ébola.
Se nos vemos obrigados a iso, instalaremos máis
camas".
Detrás do funesto valo de tea metálica e das lonas de plástico que rodean ao centro, encóntranse os heroes anónimos das accións de resposta: os traballadores sanitarios que arriscan as súas vidas para facer o seu traballo.
Dende que o pasado marzo apareceran os primeiros casos de ébolano distrito de Kenema, o hospitalperdeu 6 dos seustraballadores sanitarios pola enfermidade. Airmá Mbalu Fonnie, responsable do equipo de enfermaría neste centro de tratamento doébola, faleceu dúas semanas despois de contraer o ébola. A irmá Fonnie era un mentor, unhalíder e unha amiga para moitos.
A irmáNancy Yoko chora cando fala da súa compañeira, a irmá Fonnie. "Ela é a razón pola que sigo vindo aquí todos os días. Ela motivounos. Ímola botar moito de menos. Pero eu vou seguir vindo aquí por ela e polos outros compañeiros que caeron enfermos a causa do ébola".
Ensinoume moitas cousas, mesmo cando estaba enferma no leito. Dicíame como facer as cousas, nunca deixou" de "axudar", engade Nancy. O doutor Sheik Umar Khan, o únicovirólogo de Serra Leoa na vangarda daloita contra o ébolaen Kenema, tamén morreu por ao enfermidade.
BROTE DE ÉBOLA: TRABAllANDO SeN DESCANSO
Debido ao número de casosentre o persoal e a alta taxa dedeserción das enfermeiras que non
están dispostas a correr o risco de expoñerse á enfermidade, hai
unha abafadora escaseza de persoal sanitario no
centro. "Non tiven un día de descanso dende hai
meses", quéixase a irmá Nancy, quen,
como a maioría das súas compañeiras, traballou en quendas
de 12 horas todos os días.
Nesas condicións, os que se encontran na primeira liña corren un perigoaínda maior de contraer a infección. Cando se usan correctamente, os traxes de protección utilizados polo persoal que entra en contacto cos pacientes proporcionan unescudo eficaz contra o virus. Pero os traxes sonincómodos, con dous pares de luvas, unha máscara e unhas botas, e convértense nun forno baixo as temperaturas tropicais de Serra Leoa. Cando os traballadores sanitarios levan longas horas no pavillón, cánsanse e están menos atentos. Cometen erros que aumentan o risco de contraer o virus.
BROTE DE ÉBOLA: VÍTIMAS Do ESTIGMA
A pesar dos seus valentes
esforzos e do seu compromiso
inquebrantable, estas enfermeiras tamén son obxecto doestigma e do medo que
caracterizaron á epidemia dende que se declarou en Serra Leoa.
Coñécesenos como as enfermeiras do ébola. Ninguén quere achegarse a
nós. As enfermeiras da Sala Xeral non queren falar connosco. Mesmo
as nosas familias teñen medo de que lles infectemos co virus",
denuncia a irmá Nancy.
Non obstante, ela continúa presentándose a traballar todos os días. "Non sinto medo. Son enfermeira. Eu estou a facer o meu traballo. Estamos capacitados para o sacrificio", engade.
Ademais de axudar nos esforzos de coordinación, UNICEFcolabora co Ministerio de Saúde e Saneamento de Serra Leoa, a Organización Mundial da Saúde (OMS) e outros aliados para apoiar a resposta médica e fortalecer a mobilización social e as mensaxes en torno á prevención para reducir a propagación desta enfermidade mortal.