Non podemos deixar a Haití a medio camiño

Post publicado no blog 3500 Millóns de El País.

Diana Valcárcel, Coordinadora de Proxectos de Comunicación. UNICEF España

2011, 2012 y 2013. Volvo contar cos dedos da miña man porque me impresiona pensar que pasaron tres anos do terremoto que azoutou Haití.
Aquel 12 de xaneiro de 2010, como calquera mañá, cheguei á oficina e baixando a escaleira unha compañeira díxome: "Houbo un terremoto brutal en Haití". Un mes despois aterrei en Porto Príncipe enviada por UNICEF para dar apoio á nosa oficina.

Brutal era a palabra máis axeitada. O primeiro día que percorrín a capital, presenciei o azoute da natureza e a unha poboación desoladapola perda de máis de 220.000 irmáns, fillos, pais, primos, avós, veciños. O golpe caeu ademais nun dos países máis pobres do mundo que entón ocupaba o posto 145 dos 169 doIndice de Desarrollo Humano. Unha pequena illa caribeña de 9,9 millóns de habitantes que no pasado foi "a perla do Caribe" e o primeiro país de América en abolir a escravitude.
Fun testemuña privilexiada dunha marea de humanidade e solidariedade en España e en Haití. O goberno español foi o terceiro doador bilateral a nivel internacional e as organizacións españolas recibimos unha resposta excepcional dos cidadáns. En Haití a poboación, os meus compañeiros de traballo, os cooperantes de distintas organizacións, os grupos de líderes dos campamentos de desprazados e todo o que tivera saúde para facelo, traballabamos día e noite no medio dunha marea de entullos, desolación e algunha que outra réplica nocturna.
Coñecín a Jeanne unha mañá de calor sufocante. Chegamos á súa tenda de campaña nun de tantos campamentos improvisados en PortoPríncipe. Estaba embarazada de 6 meses. Sentámonos sobre un colchón e en bágoas díxonos: "Morréronse o meu pai e o meu marido, estou embarazada, a miña casa derruíuse. Teño VIH e perdín as miñas medicinas". Visitamos a Jeanne con SEROvie, unha organización haitiana que tras o terremoto se ocupaba de asegurar que as persoas seropositivas dispuxesen do tratamento necesario.  

Mantiven o contacto con Jeanne (nome ficticio para protexer a súa intimidade) ata hoxe. Dende a distancia anuncioume onacemento da pequena Lory, a boa nova de que estabalibre do virus grazas ao tratamento que non interrompeu, os primeiros pasos que deu a nena e hai uns días a noticia de que en setembro irá á escola.

Despois de tres anos de intenso traballo en Haití, hai algúns datos que nos falan deprogresos: a desnutrición aguda entre os menores de 5 anos reduciuse á metade, o 77% dos nenos asiste áescola primaria, o acceso a servizos mellorados de saneamento duplicouse.
Non obstante, é innegable que a situación no país é débil:358.000 persoas viven aínda en campos de desprazados, unha gran parte da poboación rural -a máis vulnerable- ten un acceso limitado a servizos básicos, altas taxas de desemprego, osoutros desastres naturais que afectaron á illa ou a ameaza da cólera. Haití necesita aínda oapoio e o compromiso da comunidade internacional para consolidar os avances e abordar os retos actuais.
Non podemos deixar o país a medio camiño. Por xustiza e por non perder o esforzo, o investimento e o traballo realizados ata agora pola sociedade haitiana e os países doadores.
Na súa última comunicación hai uns días, Jeanne dábanos un exemplo diso: "Ata a data non encontrei traballo. O meu alivio sería encontrar un emprego. Espero o día propicio, Diana. Non se me esquece a axuda que me destes despois do sismo e que me permitiu ter un lugar estable onde vivir con Lory. Prometo enviarche unha foto súa moi pronto".
Nota:
UNICEF continúa o seu traballo de reconstrución en Haití para asegurar que todos os nenos e nenas do país teñan unha vida digna e segura. Gustaríanos seguir contando contigo para que sexa unha realidade: https://www.unicef.es/cooperacion-internacional/donar-ong/hacer-donacion/reconstruccion-de-haiti