O músculo da acción humanitaria

Por Raquel Fernández, Directora de Comunicación de UNICEF España

Traballadores de distintas axencias de Nacións Unidas, como UNICEF, e de ONGs diversas, viven nos campos de Dadaab. Hai tendas de campaña para os que quedan días, semanas ou meses, e pequenas casiñas para os cales quedan durante etapas prolongadas (algúns levan traballando tres anos en Dadaab).

Tamén hai unha pequena tenda onde se poden comprar ventiladores, lanternas, etc.Dos cafeterías, unha cuberta e outra ao aire libre, con buffete (sen variedade de menú) para almorzo, comida e cea. Non son dúas cafeterías/restaurante como as que podemos imaxinar, son dous lugares austeros e funcionais, só co necesario para o servizo que se dá. Neste ámbito limitado e austero viven centos de profesionais da acción humanitaria.Eles son o músculo que cada día fai posible que máis de435.000 refuxiados somalís teñan as súas necesidades cubertas, que sexa posible acoller á media dos1.000 refuxiados que chega cada día, que haxa hospitais, auga, vacinas, escolas...les move algo máis que o deber profesional. A súa dedicación, a súa decisión de permanecer nos campos de Dadaab, ten máis que ver coaresponsabilidade e o compromiso humano.

O día a día destas persoas está dedicado a conseguirsalvar vidas e a conseguir mellorar a situación dos habitantes de Dadaab: miles chegados hai máis de 20 anos, e outros miles nos últimos meses; todos fuxindo da fame e a guerra. Máis dun millón de somalís viven como refuxiados noutros países. Kenya acolle xa máis de 435.000.O ámbito de Dadaab e os quilómetros ata a fronteira non son un lugar seguro. Cada día é diferente ao anterior, un día non acontece nada, pero o seguinte pode acontecer calquera cousa, así que non hai liberdade de movemento.

Non hai comodidades, non hai opcións de ocio, non están preto a familia e os amigos, non hai variedade de menú nas cafeterías, ás veces non hai luz nin unha neveira, a ducha e o baño son compartidos por varias ducias de compañeiros, non podes coller un coche e ir a dar unha volta... Non obstante, non oín queixarse a ninguén, só os oín falar de traballo e das conversacións que tiveron ese día cos refuxiados ou con compañeiros de traballo. Dedican as horas libres a seguir falando de como mellorar isto ou aquilo para que funcione mellor ou máis rápido, para chegar a máis xente, para sumar apoios que ataquen as causas dunha crise inconcibible en pleno séculoXXI...muertepor fame en 2011.Estes centos de traballadores da acción humanitaria elixiron esta vida, non se consideran heroes nin seres especiais por vivir enDadaab, tan só elixiron un traballo que responde ao seu compromiso humano. Non é que o digan eles, que non adoitan falar de si mesmos, é que é o aire que se respira enDadaab.