Día Mundial da Alimentación: Que ceamos hoxe?
Post de Blanca Carazo, responsable de Cooperación e Emerxencias de UNICEF Comité Español.
Ensalada de tomate e filetes de polo? O puré de cabaciña
e tortilla de queixo?
Ás veces decidir "que ceamos hoxe" cústame. Unha preocupación trivial e afortunada que, en realidade, non é tal. Eu podo elixir. Millóns de nais e pais en todo o mundo non teñen tanta sorte, e millóns de nenos e nenas no mundo non reciben a alimentación que necesitan.
NesteDía Mundial da Alimentación, queremos contar que hai moitas razóns para que isto cambie, e ningunha escusa válida para privar un neno das súas posibilidades de crecer e desenvolverse plenamente. E que cada vez máis voces e máis vontades se unen para proclamar que o mundo que queremos será un mundo no que todos os seres humanos, e en particular todos os nenos, vivan libres de privacións e gocen dodereito a unha vida libre da fame e a desnutrición.
Unha nutrición inadecuada durante os 1.000 primeiros días da vida dun neno e nena (dende o embarazo ata os 2 anos) pode carrexar danos permanentes. Actuar nese período é urxente, á vez que moi efectivo, para previr o atraso no crecemento asociado ádesnutrición crónica, que afecta a 162 millóns de nenos menores de cinco anos no mundo.
Trátase dunhaemerxencia silenciosa que frea de forma irreversible o seu desenvolvemento físico e intelectual. Son 162 millóns de nenos e nenas en risco de ser menos fortes, sans e intelixentes do que poderían chegar a ser e, polo tanto, máis vulnerables ás enfermidades e as crises e con menos oportunidades de labrarse un futuro mellor. A maioría deles (o 75%) encóntrase en África subsahariana e Asia, nas zonas rurais e nos fogares máis pobres, afectando aproximadamente á metade dos nenos en países como Timor-Leste, Burundi,Nixer ou Guatemala. Tremendamente inxusto, non?
Se Amir, Alphonse, Amina ou Antonio padecen desnutrición crónica, seránmáis propensos a poñerse enfermos,
crecerán menos e custaralles máisaprender e completar a súa educación. Cando crezan
e busquen emprego, estarán menos preparados e terán menos opcións
para conseguir ingresos, o que minguará as súas posibilidades de
saír da pobreza, co que tampouco poderán contribuír en todo o seu
potencial ao desenvolvemento da súa comunidade e o seu país. Aínda
máis grave, terán unha probabilidade maior de morrer antes de
cumprir os cinco anos, xa que o 45% da mortalidade infantil está
relacionada coas distintas formas dedesnutrición.
Amir, Alphonse, Amina, Antonio e o resto dos 162 millóns de nenos con desnutrición crónica merecen toda a nosa determinación e esforzo para cambiar esta situación. Para logralo,UNICEF, os gobernos, as familias, as comunidades e moitas organizacións e entidades implícanse para lograr para todas as familias:
- O acceso seguro e alcanzable a unha alimentación variada, suficiente e apropiada para cada idade
- A promoción de hábitos nutricionais protectores como a lactación materna exclusiva ata os 6 meses
- Asistencia médica universal, que inclúa controis prenatais durante o embarazo, asistencia ao parto, control do neno san, inmunización...
- Provisión de servizos axeitados de auga e saneamento, e hábitos de hixiene que preveñan episodios de diarreas que poñen en risco o estado nutricional dos nenos
- Educación das nais e as nenas, xa que se comprobou que os fillos de nais con maior nivel educativo presentan menores taxas de desnutrición.
- Redes comunitarias de axentes de saúdeque detecten casos de risco, orienten as familias e fomenten habilidades para o mellor coidado dos seus fillos.
OBxEcTIVO: REDUCIR A DESNUTRICIÓN CRÓNICA
Todos estes aspectos conforman un plan que funciona para
reducir a desnutrición crónica. Un plan que funciona, de feito,
para loitar contra a pobreza. Por iso en UNICEF defendemos que, na Axendapost-2015, que marcará as
prioridades na loita contra a pobreza e polo
desenvolvemento, un dos obxectivos concretos e medibles
sexa a redución da desnutrición crónica de menores de cinco anos no
mundo. Porque a desnutrición crónica perpetúa a pobreza, impedindo
a millóns de nenos acceder a unha vida digna e erradicala implica
dar un paso de xigante cara a ese mundo que queremos.
Sabemos como facelo e estámolo a facer: dende 1990 ata 2012 a cifra de nenos con atraso no crecemento, aínda que sempre escandalosa, baixou de 257 a 162 millóns de nenos. Países como Etiopia, Haití, Nepal, Perú ou Ruanda lideran o avance e iniciativas comoSUN (Scale Up Nutrition) ou o Reto Fame Ceroxuntan esforzos de gobernos, organizacións e persoas cara a un mundo onde a cea de todos os nenos estea garantida e todas as nais e pais poidan "preocuparse" de elixir entre varias opcións.
Por certo, xa decidín. Esta noite puré de cabaciña e filetes de polo.
Alerta por hambre: El tiempo se acaba. Ayúdalos.
Elige ahora tu aportación mensual.