Primeiras impresións dun traballador humanitario en Erbil

Por Chris Niles, UNICEF

A historia da cidade de Erbil é longa. A súa vida urbana empezou no ano 6.000 a.C, o que a converte nunha das cidades habitadas máis antigas da terra.

Foi gobernada polos medos, persas, gregos, romanos e otománs. O último capítulo na súa historia estao a escribir a veciña crise en Sirya.


O Kurdistán iraquí, do que Erbil é capital, comparte unha parte da súa fronteira con Sirya. Por ela están a entrar entre 500 e 1.000 sirios cada día. Agora mesmo hai 200.000 sirios en Iraq, e calculamos que a final de ano serán 500.000.


O goberno curdo doou o 20 por cento do seu presuposto a esta crise. Grazas ao petróleo,Erbil é unha cidade con diñeiro. Nas partes ricas da cidade, as casas son grandes e modernas, os coches de último modelo circulan por unhas rúas ben coidadas, e as boutiques e os centros comerciais están cheos de cousas caras. Os iraquís veñen aquí de vacacións porque é un lugar seguro.

é IMPOSIBLE IMAxINAR O QUE os sirios SUFRIrOn

Non hai forma de prepararse mentalmente para a túa primeira visita a un campo de refuxiados. Para aqueles que nunca tiveron que vivir nun, sinxelamente non hai con que comparalo.

Tratar de comprender a magnitude do que a xente sufriu é case como insultalos. Si, fai unha calor insoportable e hai po por todas as partes, pero podo volver ao complexo da ONU e darme unha ducha. Eu non perdín todo o que teño. Eu podo volver á casa.

O meu guía no campo deKawergosk, ao oeste de Erbil, foi o coordinador da emerxencia de UNICEF Jorge Caravotta.

Fomos a unha tenda na que dous nenos estaban tombados sobre un colchón. A nena parecía estar case en coma, cos ollos pechados e a boca aberta. As extremidades do neno tremían sen cesar e a nai calmáballe instintivamente.

Os nenos tiñan 9 e 10 anos, pero parecían moito máis novos porque estaban desnutridos.Jorge, que é médico, examinou os nenos.

Os pais describiron como eran as dores dos nenos, e Jorgepensou que probablemente sufrían epilepsia. A nai ensinounos fotos de cando os nenos eran pequenos. A comparación entre aqueles dous nenos resplandecentes e saudables da foto e os dous corpos sobre o colchón que nin sequera podían levantar a cabeza, foi desgarradora.
 
Non podía entender o que dicía, pero non me fixo falta: tiña a dor reflectida na súa cara.

Os pais contáronnos que o seu médico en Sirya lles dixo que reducisen a dieta dos seus fillos a auga e galletas, e por iso estaban tan delgados. Os pequenos cóbados do neno eran o punto máis ancho do seu brazo.

POR QUe fACEMOS ESTE TRABAllO

Jorge prometeu facer o que puidera. Volveremos ao campo esta semana a repartiralimento terapéutico aos nenos, e a ensinar aos traballadores como administralo. Esperamos que así se recuperen.

Non estiven no campo moito tempo, pero estou alentado polas historias que me chegan de compañeiros como Jorge. Si,UNICEF está a subministrar miles de litros de auga, miles de toneladas de medicamentos e de material escolar. Ese é o gran dato. Pero os pequenos datos tamén contan. Axudar uns pais a que os seus fillos recuperen a saúde pode non parecer moi significativo en relación coa magnitude da emerxencia que está a sufrir a rexión, pero é importante á hora de recordarnos por que facemos este traballo.