África en miniatura
Post publicado en 3500 Millones de El País
Post de Inés Lezama de UNICEF en Camerún
Ao oír falar de Camerún un pensa no fútbol e no paraíso. Rodeada do verdor da paisaxe, de palmeiras e respirando o aire puro dos outeiros da cidade, creo en ocasións estar de verdade nun paraíso.... E como todo decorado de cine, a realidade se encontra detrás, escondida tras as bambolinas.
Levo exactamente un mes neste país da África Central, considerado como de renda media e día tras día non deixo de sorprenderme. E é que é un país de disparidades xeográficas, de contrastes, de aí que leve o alcume de África en miniatura. Dende a zona de bosque do sur, pasando polas mesetas do oeste, ata o norte que se asemella aos seus veciños de Chad. O mesmo sucede en cousas tan básicas como o acceso á auga potable, 51% da poboación en zona rural ten acceso á auga contra 92% en zona urbana. A taxa de mortalidade infantil no Norte é de 205 por cada 1.000 nacidos vivos, fronte a 75 na cidade deDouala.
A pobreza parece a simple vista non estar tan expandida- ao comparala con outros países da zona, (catro de cada dez persoas vive con menos de 1,25 dólares ao día). Pero Camerún está no número 150 de 182 no ranking mundial de desenvolvemento humano e no 15 no ranking de países con maior mortalidade infantil. O norte de país está afectado pola crise do Sahel e estímase que haberá uns 55.000 casos de desnutrición aguda severa e uns 105.000 casos de desnutrición aguda moderada en dúas rexións do país ao longo deste ano.
Pero se algo é aínda máis sorprendente é que, nun país no que a economía se apoia na agricultura e que ocupa tres cuartas partes da produción activa, dous de cada cinco nenos sofren de desnutrición crónica, aínda que isto é invisible ou máis ben non perceptible.
O outro día coñecín dous nenos, que aparentaban ter a mesma idade que os meus, pero ao preguntalos quedeime sorprendida, xa que o maior deles tiña 4 anos máis que o meu fillo maior e uns dez centímetros de talle menos, o pequeno tamén parecía 3 anos máis pequeno. O atraso de crecemento destes nenos non é un fenómeno físico casual, ou a inseguridade alimentaria senón a consecuencia dun cúmulo de factores do ámbito como a falta de alimentación axeitada, a incidencia de enfermidades e infeccións, a falta de hixiene e probablemente a súa desnutrición sexa parte do seu destino antes de ser concibidos, xa que é de carácter interxeracional.
Desgraciadamente, o atraso de crecemento é un freo ao desenvolvemento do seu intelecto e das súas capacidades e unha perda de capital humano para o país. O custo
E de novo son os que viven en zonas rurais e os máis pobres, o que máis sofre deste problema de desnutrición crónica. Este indicador é o espello das condicións de vida da sociedade e reflicte non só a nutrición senón diversas dimensións de privación infantil e por iso se lle coñece como o indicador da inequidad. O triste é pensar que aos 6 meses de vida xa está todo ditado e que aos dous anos non podemos facer nada para evitalo. Isto déixanos pouco marxe de acción para previr este mal. Só 1.000 días e uns 77 euros por neno para que se poida evitar.UNICEF e os seus aliados de desenvolvemento establecen liñas de traballo de diversos sectores para contribuír á prevención da desnutrición crónica: dende a promoción da lactación materna exclusiva á provisión de complementos vitamínicos e de alimentos terapéuticos listos para o consumo, ou a mellora dos servizos de saúde.
Apoiamos ao Goberno na creación de políticas de nutrición e doutros sectores que inclúan a desnutrición crónica como prioridade de desenvolvemento e que fomenten o investimento en nutrición como investimento en desenvolvemento, xa que se sabe que cada dólar utilizado en reducir a desnutrición pode dar unha ganancia en capital humano de 30 dólares. Logo non só é cuestión de nutrición, é cuestión de desenvolvemento.