Recordando a Haheen
Haheen é unha nena siria que aínda non cumpriu os dous anos, a máis pequena da familia Abdallah. Fuxiron da súa casa nos arredores de Damasco a finais do ano pasado despois de que un grupo de persoas destruíse a súa tenda, o negocio familiar que lles servía de medio de vida, e os ameazase. Non saben por que, só saben que tiveron moito medo. Os pais viron que a vida dos seus cinco fillos corría un perigo real, e os nenos sentiron que crecía un terror que xa tiñan dentro polo son repetido das bombas.
Coñecinos este verán nunha viaxe ao Kurdistán
iraquí como embaixador de UNICEF e non podo esquecer que xa haimáis dun millón de nenos na mesma situación queHaheen. Alcanzaron unha fronteira como
puideron, en coche primeiro e a pé despois, e convertéronse enrefuxiados noutro país. Haheen non sabe o que isto significa, mira arredor
e escoita atenta ao que me conta a súa familia.
O seu pai, Abdallah, loita para conseguir que os seus tres fillos e dúas fillas crean que as cousas máis terribles que viron nos seus últimos meses en Sirya eran pesadelos. Só quere traballar e que os seus nenos teñan saúde, tranquilidade e unha escola á que ir. Os seus fillos maiores falan da escola como dun sono, se lles ilumina a cara co recordo de ir clase, pero aquí aínda non puideron empezar o curso.
Entraron enIraq por Dohuk, onde xa non había sitio no campo de refuxiados... Miles de sirios saen cada día do seu país, os campos quedan superpoboados rapidamente e non é nada doado ampliar porque ten que haber uns servizos mínimos para que todas estas persoas teñan as súas necesidades cubertas. O campo que visitei este verán, Domiz, nun ano xa triplicara a súa capacidade, pero moitas familias que non tiñan sitio ao chegar fóronse instalando na cidade, en comunidades que cederon bloques de apartamentos para alugar baixo prezo.
Haheen e a súa familiacomparten vivenda con outra familia de refuxiados,
arránxanllelas con algo de axuda para as necesidades máis básicas e
as organizacións humanitarias están a intentar chegar a todas estas
persoas, pero non é doada. Explícanme que hai centos de miles de
persoas nesta situación nos distintos países que están a acoller
refuxiados, que é lento e difícil saber onde está cada unha destas
persoas e que, cando se lles localiza, hai que ir a porta
descubrindo porta cales son as necesidades, encontrar a forma de
axudalos e, ademais, ter recursos para poder facelo.
Leo titulares de que segue e segue aumentando o número de refuxiados e imaxínome ás miles de familias que, como a de Haheen, se encontran agora sen nada, dependendo da axuda humanitaria e cunha dolorosa incerteza sobre o futuro dos seus fillos. Ogallá un día vivamos nun mundo no que todas as nenas como Haheen teñan a seguridade de que crecerán con saúde e indo á escola cada día por un camiño sen guerras.